انسان مدنی بالطبع است و به زندگی اجتماعی تمایل دارد. اگر به هر دلیل، تنها و دور از جتماع بیفتد، دیری نخواهد پایید که
فشارهای روحی و روانی، وی را، یا به دامان اجتماع باز میگرداند و یا راهی ورطه جنونش میکند. بنابراین تأمین برخی از نیازها و
خواستههای انسان و در نهایت رشد و شکوفایی بعضی از استعدادهای بالقوه آدمی، متوقف بر روابط اجتماعی خواهد بود. از طرف
دیگر، تشکیل اجتماع، به معنای برقراری رابطه متقابل بین افراد آن جامعه است ؛ زیرا هویت واقعی یک اجتماع، چیزی جز همن
مناسبتها و روابط بین افراد تشکیل دهنده آن نیست ؛ به گونهای که اگر میان افراد یک گروه، هیچگونه رابطهای برقرار نباشد در
واقع، آن گروه هیچ اجتماعی را تشکیل ندادهاند. و با توجه به اینکه، چگونگی و تنظیم این روابط در بازدهی و تأمین نیازهای آن
جامعه نقش غیر قابل انکاری دارد، به گونهای که گاه رابطه خاصی در اجتماع، موجب شکوفایی استعدادهایی میگردد، در حالی
که ممکن است رابطه دیگر، مانع به ثمر رسیدن این ستعدادها گردد. بنابراین تشخیص و تنظیم این مناسبتها برای انسان هدفمند
امری ضروری و اجتنابناپذیر خواهد بود. با توجه با آنچه گفته شد، چنین به نظر میرسد که قدم اول در بر پایی اجتماع هدفمند،
تدوین قوانینی است که حدود و چگونگی این روابط را تعیین و تبیین کند. شکی نیست که دین تنها مرجع مطمئن و ممکن، در
تدوین و تبیین این مناسبتها است. از آنجا که انسان از زمان انعقاد نطفه خواسته یا ناخواسته، در ارتباط با افراد، و محیط قرار
میگیرد، لذا باید دین از همان ابتدای انعقاد نطفه انسان، و بعد از تولد و برقراری ارتباطهای اختیاری با دیگران و سپس بلوغ و تا
نهایت، پایان عمرش قوانینی را برای تنظیم این روابط بیان کند
احکام روابط زن و شوهر
