دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .
لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 21
مواد افزودنی در جیره های غذایی
آنتی بیوتیک ها
پروبیوتیک ها
الیگوساکاریدها
آنزیم ها
اسیدهای آلی
ترکیبات مورد استفاده برای کنترل تخمیر در شکمبه
افزودنی ها موادی هستند که به منظور افزایش کارایی مواد مغذی در جیره های غذایی حیوانات استفاده می شوند. این ترکیبات اثرات خود را با تاثیر بر دستگاه گوارش یا سلولهای دیواره آن اعمال می کنند. دلایل نظری مشخصی برای موثر بودن این مواد افزودنی وجود دارد. اما به علت طبیعت دینامیک فیزیولوژی دستگاه گوارش اثبات اثرات این مواد در عمل، بسیار مشکل است. برای مثال اندازه گیری تاثیر افزودن اسیدهای آلی به داخل حفره دستگاه گوارشی حتی با وجود استفاده از کانولای دو سر بسیار مشکل است.
آنتی بیوتیک ها
آنتی بیوتیکها ترکیبات شیمیایی هستند که مصرف مقدار کمی از آنها،رشد باکتری ها را متوقف می کند. این ترکیبات توسط سایر میکروارگانیسم ها از قبیل قارچ ها تولید می شوند اما می توان آنها را در آزمایشگاه نیز تولید نمود. آنتی بیوتیک ها در سطوح درمانی برای بهبود بیماری های باکتریایی به روزش تزریقی ،خوراکی و آشامیدنی مصرف می شوند. بعلاوه آنتی بیوتیک ها در زیر سطوح درمانی به منظور افزایش رشد،به جیره های غذایی نیز افزوده می شود. گروه های مختلف آنتی بیوتیک ها با مکانیسم های گوناگون موجب کاهش تعداد خاصی از باکتری های در روده شده (به متن تکمیلی 1- 25 مراجعه شود) و بدین نحو موجب افزایش کارایی مصرف مواد مغذی می گردند. مکانیسم های تاثیر آنتی بیوتیک ها عبارتند از :
کاهش یا حذف فعالیت باکتری های بیماری زا که ممکن است عفونت تحت بالینی را سبب شوند. لذا این امکان فراهم می گردد که سطح تولید جیوان میزبان به سطح بالقوه آن نزدیکتر شود.
حذف باکتری های تولید کننده توکسین ها که سبب کاهش رشد حیوان میزبان میشوند.
تحریک رشد میکروارگانیسم هایی که مواد مغذی ناشناخته سنتز می کنند.
کاهش رشد میکروارگانیسم هایی که با میزبان در مصرف مواد مغذی رقابت می کنند (تخمیر مواد مغذی توسط باکتری ها در مقایسه با جذب مستقیم آنها در حیوان فرایند بیهوده محسوب می شود)
افزایش ظرفیت جذب روده کوچک از طریق کاهش ضخامت دیواره روده.
این اثرات ممکن است با کاهش سوخت و ساز سلولهای مخاطی و کاهش ترشح مخاط همراه باشند دستگاه گوارشی بخش زیادی از انرژی و پروتئین مورد نیاز برای نگهداری حیوان را به خود اختصاص می دهند و هر کاهشی در وزن دستگاه گوارشی و سوخت و ساز سلولهای آن، موجب مصرف مواد مغذی به منظوری غیر از رشد دستگاه گوارشی در حیوان خواهد بود.
آنتی بیوتیک های محرک رشد عمدتاً در جیره های غذایی خوک و طیور استفاده می شود و معمولا 20 تا 40 میلی گرم در کیلوگرم غذا را تشکیل می دهند. این نوع آنتی بیوتیکها نرخ رشد و حیوان را 4تا 16 درصد و بازده غذایی آن را 2تا 7 درصد بهبود می بخشند. بهبود نرخ رشد و ضریب تبدیل غذایی در اثر مصرف آنتی بیوتیک های محرک رشد در حیوانات جوان و حیواناتی که در جیره غذایی آنها سطح پروتئین گیاهی بالاتر از پروتئین حیوانی باشد بیشتر خواهد بود. همچنین با مصرف این ترکیبات در غذای خوک های جوان میزان مرگ و میر آنها کاهش می یابد ولی این اثر در گله های سالم کمتر مشاهده شده است. عکس العمل گوساله های جوان به مصرف آنتی بیوتیک های محرک رشد قبل از مرحله نشخوار مشابه غیر نشخوار کنندگان است.
از آنجایی که نشخوار کنندگان برای تامین احتیاجات مواد مغذی خود اساسا‍ً به باکتری های موجود در شکمبه وابسته هستند،لذا مصرف آنتی بیوتیک ها در جیره غذایی آنها ممکن است مشکلاتی را به همراه داشته باشد. با این وجود بر اساس بررسی های انجام شده، آنتی بیوتیک های خاصی از نوع یونوفر (از قبیل موننسین سدیم) می توانند در کنترل باکتری های مضر شکمبه بدون ایجاد اختلال در کل تخمیر، موثر واقع شوند. مخصوصاً هنگامی که این آنتی بیوتیک ها در جیره های غذایی با علوفه کم و کنسانتره بالا مصرف شوند. در این حالت تغییرات اندکی در تخمیر شکمبه رخ می دهد. از جمله اینکه تولید متان کاهش و نسبت اسید پروپیونیک افزایش یافته و عملکرد حیوان نیز بهبود می یابد. مصرف موننسین سدیم به میزان 20 تا 30 میلی گرم در کیلوگرم غذا با افزایش نرخ وزن با مصرف مقدار غذای یکسان یا با حفظ نرخ افزایش وزن با مصرف کمتر غذا، موجب بهبود ضریب تبدیل غذایی می گردد. همچنین تجزیه پذیری اسیدهای آمینه کاهش یافته و مازاد اسید پروپیونیک جهت گلوکنئوژنسیز ذخیره می شود.
استفاده گسترده از آنتی بیوتیک ها با بروز سریع مقاومت در سویه هایی از باکتری ها همراه بوده است. انتقال این مقاومت به سایر سویه ها منجر به ایجاد جمعیت هایی از باکتری ها می شود که در مقابل بسیاری از آنتی بیوتیک ها مقاوم خواهند بود. این مسئله کارآیی مصرف آنتی بیوتیک ها را در درمان بیماری ها محدود ساخته است . اگر در گذشته می توانستند یک عفونت باکتریایی را با طیفی از آنتی بیوتیک ها درمان کنند، امرزه برخی باکتری ها را تنها می توان به وسیله یک آنتی بیوتیک خاص کنترل کرد. نگرانی در اینجاست که اگر این باکتریها هم در برابر این آنتی بیوتیک مقاوم شوند آنگاه بیماری غیر قابل درمان خواهد بود. به همین دلیل در سالهای اخیر استفاده از آنتی بیوتیک ها به عنوان محرک رشد از طریق وضع قوانینی محدود شده است. در اتحادیه اروپا در سا 2000 فقط چهار آنتی بیوتیک فلاوفسفولیپول، آویلامایسین،سالینومایسین، سدیم و موننسین سدیم به عنوان محرک رشد مجوز استفاده داشتند.
ماده دیگری که موجب افزایش رشد خوک ها می شود، مس نام دارد و تصور می شود که این تاثیر به علت ویژگی آنتی باکتریال آن باشد (به فصل 6 مراجعه شود) زمانی که سولفات مس به جیره غذایی خوک ها به میزان بیش از آنچه برای عملکرد طبیعی آنها لازم است افزوده می شود (200 میلی گرم مس در کیلوگرم غذا در مقایسه با 5 میلی گرم در کیلوگرم) خوک ها سریع تر رشد می کنند به علت تجمع مس درمحیط و ایجاد مسمومیت در اثر مصرف کودهای حیوانی حاوی مس زیاد درد مراتعی که گوسفندان در آن چرا می کنند، در اتحادیه اروپا قوانینی برای کنترل مصرف مس در غذای خوک ها وضع شده است. مطابق این قوانین غذای خوک های جوان تا سن 16 هفتگی باید حاوی 175 میلی گرم مس در هر کیلوگرم باشد. اما پس از این سن این مقدار باید به 100 میلی گرم در کیلوگرم کاهش یابد و از 6 ماهگی حداکثر میزان مصرف مس باید به 35 میلی گرم در کیلوگرم غذا محدود شود.
متن تکمیلی 1- 25
نحوه عملکرد آنتی بیوتیک ها
آنتی بیوتیک ها با دخالت در متابولیسم سلولی باکتری ها، موجب توقف رشد آنها می گردند. آنتی بیوتیک ها را به چهار گروه طبقه بندی می کنند:
1 – آنتی بیوتیک هایی که در سنتز مواد تشکیل دهنده دیواره سلولی باکتری های دخالت کرده و موجب فروپاشی سلولهای باکتری می شوند . این آنتی بیوتیک ها ترکیباتی با وزن مولکولی بالا (1200 <) بوده و بر باکتری های گرم مثبت هستند. این نوع آنتی بیوتیک ها به مقدار ناچیز توسط میزبان جذب می شوند لذا غیر رسمی هستند. همچنین بقایای قابل ملاحظه ای نداشته و دوره کارنس ( به مدت زمان قطع مصرف آنتی بیوتیک در غذای حیوان تا قبل از کشتار، دوره کارنس اطلاق می گردد) ندارند. آووپارسین و فلاوومایسین نمونه هایی از این نوع آنتی بیوتیک ها هستند.
2- آنتی بیوتیک هایی که بازدارنده سنتز پروتئین باکتریایی بوده و عمدتا بر روی باکتری های گرم مثبت موثر هستند ووزن مولکولی متوسط (500 <) دارند. این ترکیبات در مقایسه با آنتی بیوتیک هایی با وزن مولکولی بالا،بیشتر جذب بدن شده و دوره کارنس ندارند. تایلوزین و برجینیامایسین نمونه هایی از این نوع هستند.
3-آنتی بیوتیک هایی که بازدارنده ی سنتزDNA باکتریایی بوده و فعالیت وسیع الطیفی دارند. وزن مولکولی شان پایین بوده (حدود 250) و دارای دوره کارنس هستند، نیتروفورانس و کوئینوگزالین – ان – اکسید در این گروه از آنتی بیوتیک ها جای دارند.
آنتی بیوتیک های یونوفر که بر تعادل الکترولیتی (Na/K) سلولهای باکتریایی اثر دارند و این تاثیر را از طریق انتقال پتاسیم به داخل سلول اعمال می کنند. در این حالت باکتری برای پمپ کردن پتاسیم به بیرون سلول نیازمند انرژی خواهد بود که در نهایت پمپ یونی کارایی خود را از دست داده و پتاسیم در داخل سلول باکتری جمع می شود. طی فرایند اسمز، آب وارد باکتری شده و سلول پاره می شود. موننسین سدیم نمونه ای از این گروه آنتی بیوتیک ها می باشد.
