دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .
لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*
فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعداد صفحه:18
فهرست مطالب
مشخصات طرح ------------------------------------------------------
چکیده ------------------------------------------------------------
واژه های کلیدی: -----------------------------------------------------
مقدمه -------------------------------------------------------------
هدف ------------------------------------------------------------
مواد و روش ها -----------------------------------------------------
نتایج -------------------------------------------------------------
بحث: ------------------------------------------------------------
پیشنهاد -----------------------------------------------------------
منابع مورد استفاده ---------------------------------------------------
چکیده:
این تحقیق بمنظور دستیابی به بهترین نحوه بذرکاری با چهار روش کشت بر روی عملکرد گندم سرداری در شرایط دیم اجراء گردید، طرح در چهار قطعه زمین یک هکتاری اجراء شد. سطوح فاکتور نحوه بذرکاری عبارت بودند از چهار روش کشت: 1- خطی کار همدان برزگر (کود زیر بذر) 2- خطی کار کشت گستر 11 ردیفه 3- خطی کار کشت گستر9 ردیفه 4- کشت به روش سنتی. نتایج عملکرد دانه نشان دادکه بین سطوح مختلف نحوه بذرکاری بر روی عملکرد گندم و همچنین وزن هزاردانه اختلاف بسیاری وجود داشت. بطوری که خطی کار 9 ردیفه با 2680 کیلوگرم در هکتار از بیشترین و خطی کار همدان برزگر با 1723 کیلوگرم در هکتار از کمترین عملکرد برخوردار بودند.همچنین از نظر وزن هزار دانه بین تیمارهای آزمایش اختلاف وجود داشت بطوری که خطی کار 9 ردیفه نسبت به سایر روشها برتری داشت.
مقدمه:
دیم‌کاری به معنی کشت بدون آبیاری است و به زراعتی گفته میشود که با آب باران رشد و نمو نماید. کلمه دیم از زمانهای قدیم بین مردم این مرز و بوم مصطلح بوده و از آن به مفهوم هر چیزی که رها شده وخارج از کنترل باشد یاد شده و از فرهنگهای فارسی نیز زراعتی که از آب باران استفاده می‌کند معنی شده است. در کشور ما اصولاً مراتع و دیمزارها همیشه به صورتی قابل تبدیل به یکدیگر بوده و با توجه به شرایط جوی و اجتماعی و اقتصادی در بعضی از سالها از سطح یکی کاسته شده و به سطح دیگری افزوده می‌گردد و تفکیک مرتع و دیم مشکل به نظر می‌رسد. چون زمین‌هایی که در دیمزارها برای یک یا چند سال آیش گذاشته می شود در این مدت به عنوان یک تکنیک و فن شناخته نشده و یا حداقل برای بسیاری از کشاورزان جا نیفتاده است. در بسیاری از دیمزارهای کشور ما لازمه دیم کار بودن آشنایی با اصول کشاورزی و بخصوص دیم کاری مورد نظر نبوده و دیم کاری بعنوان فعالیتی جدی به حساب می‌آمده که صاحبان حرفه‌های مختلف و خوش نشین‌های دهات قسمتی از وقت خود را به دیم کاری اختصاص می‌داده‌اند. در حالیکه این رشته عظیم از زراعت بخصوص در کشور ما بایستی از اهمیت و منزلت خاصی برخوردار باشد. زراعت دیم گندم، جو و نخود بخش عظیمی از اراضی مزروعی کشور را به خود اختصاص داده و تولید گوشت و حل مشکل بزرگ تغذیه دام در ایران بدون ایجاد منابع بزرگ تولید علوفه در شرایط دیم امکان پذیر نمی‌باشد.
نوسانات فراوان در میزان و زمان بارشهای اولیه کشت دیم را همواره با ریسک زیادی همراه نموده است ( 4،5،6). بذوری که درعمق کم کشت می‌شوند با بارشهای اولیه جوانه زده و سبز می‌گردند و این بذور ممکن است بعلت طولانی شدن زمان بین دو بارندگی و بروز تنش رطوبتی از بین بروند. همچنین بذور عمیق برای جوانه زدن نیاز به میزان بارندگی بیشتری دارند در این حالت ممکن است باران کافی و موثر دیر هنگام نازل شود بنابراین بذور عمیق ودیر کاشت با خطر کرپه شدن مواجه هستند. از طرف دیگر جهت بهره گیری هرچه بیشتر نور و مواد غذائی خاک بذر کاری باید با آرایش مناسب از نظر تراکم و فاصله خطوط کشت انجام شود.
در بذرکاری سنتی بذور در در اعماق مختلف قرار میگیرند که این امر باعث افزایش قابلیت انعطاف زراعت در مقابل تنشهای رطوبتی اوائل فصل میشود اما بدلیل عدم یکنواختی در پخش بذور، تلفات خاک و رطوبت و همچنین بذور سطحی و خیلی عمیق مطرح است. اما در کشت با بذر کارها زراعت باعمق نسبتاً یکسان و آرایش یکنواخت انجام می شود که این امر ضمن داشتن مزیت دارای معایبی از جمله عدم قابلیت انعطاف در مقابل تنشهای رطوبتی در اوائل و اواخر فصل میباشد.
