لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 23
تاریخچه اورژانس در ایران
در سال 1354 در اثر ریزش سقف یکی از سالنهای انتظار فرودگاه مهرآباد تهران تعداد زیادی کشته و مجروح شدند و این در حالی بود که هیچ سیستم از قبل طراحی شده ای برای کمک و انتقال به مجروحین در اینگونه حوادث ناگهانی وجود نداشت، بعد از این حادثه سیستم فوریتهای پزشکی کشور با عنوان اورژانس ۱۱۵ کشور با همکاری کشور آمریکا تأسیس شد و ایران بعنوان چهارمین کشور دارنده خدمات اورژانس پیش بیمارستانی در جهان شناخته شد که این خود افتخاری بزرگ است.کشور آمریکا در دومین تجربه خود در تشکیل یک سیستم اورژانس پیش بیمارستانی بسیاری از کمبودها و نقصهای تجربه اول را که برای خودش بود در ایران لحاظ نکرد و به جرأت میتوان گفت اورژانس پیش بیمارستانی ایران در سال ۱۳۵۴ کاملتر و بهتر از اورژانس پیش بیمارستانی کشور آمریکا راه اندازی شد .
اما با پیش آمدن مسائل انقلاب و پس از آن جنگ تحمیلی سیستمی که نیاز به نگه داری و تجدید و نوسازی و باز آموزی آموخته ها را داشت به حال خود رها شد و امکانات این سیستم چه از نظر انسانی و چه از نظر امکانات انتقال و درمان تا حد زیادی از بین رفت و تصوری نادرست نیز با رفتار ناشایست بعضی از تکنسینهای اورزانس و همچنین خدمات غیر قابل قبئل در ذهن مردم ایجاد شد.
بعد ازآن در سال ۱۳۷۹ طرح پوشش فراگیر فوریتهای پزشکی تصویب شد و در سال ۱۳۸۰ ابلاغ گردید که تا حد زیادی سیستم به هم ریخته قبلی سامان یافتو رشته جدیدی با عنوان«فوریتهای پزشکی»در برخی دانشگاههای علوم پزشکی کشور پایه گذاری شد ـکتابهای جدید و به روز ترجمه شد و مدیرانی جدید با کارآیی بیشتری انتخاب شدندسطح و نوع آمبولانسها ارتقا یافت و تعداد پایگاهها هم بر اساس همین طرح افزایش یافت و هم اکنون خدمات اورژانس پیش بیمارستانی از وضعیت نسبتا خوبی برخوردار است که البته راه بسیار طولانی و پرزحمتی تا رسیدن به یک حد استاندارد در پیش داریم که سیر صعودی آن در سالهای اخیر کاملا ملموس و محسوس بوده است.
استفاده صحیح و نکات مورد توجه پرسنل فوریت های پزشکی از آمبولانس
آمبولانس وسیله نقلیه ای است که در مواقع اورژانسی درمان رابه بیمار ارائه می کند و بیمار را جهت پیگیری درمان به مرکز دریافت کننده منتقل می کند. این وسیله یکی از اجزاء حیاتی سیستم EMS است. آمبولانس باید محل راحتی برای مراقبت از بیمارانی باشد که گرفتار مشکلات تهدید کننده حیات شده اند. این وسیله نباید خطرات بیشتری برای آنها ایجاد کند. به عنوان متصدی آمبولانس باید با قوانین و مقررات حوزه فعالیت خود آشنا باشید و پیوسته از آنها اطاعت کنید. در هیچ زمانی استفاده از آمبولانس در وضعیتی که افراد دیگر را به خطر بیندازد، توجیه پذیر نمی باشد. به خاطر داشته باشید که اولین وظیفه شما در قبال بیمار رسیدن به محل به صورت ایمن است. متصدی خوب آمبولانس توانایی ها و محدودیت های وسیله نقلیه خود را می داند، به سرعت و به دقت وضعیت آب و هوا و شرایط جاده را ارزیابی می کند. شرایط ترافیک را بررسی می کند و با سرعت و دقت به آن پاسخ می دهد. و خطر و ناراحتی سایر اعضاء گروه و بیمار را به حداقل می رساند . توجه داشته باشید که رانندگی سریع و دراماتیک بخشی از تعریف نیست . در زمان رانندگی با آمبولانس همیشه کمربند ایمنی را ببندید . مطمئن شوید که سایر افراد تیم نیز کمربند خود را بسته اند. همیشه فرمان را با دو دست بگیرید. یک دست کشیده می شود در حالی که دست دیگر به موازات وضعیت دست در حال کشش می لغزد. هیچ کدام از دستها نباید از 16 یا 6 عبور کنند تا از به هم پیچیده شدن دستها جلوگیری شود. همچنین باید به اندازه کافی با آمبولانس خود کار کنید. تا با چگونگی افزایش شتاب یا کاهش آن ، میزان فضایی که برای گلگیرها و سپرها نیاز دارد، چگونگی ترمز کردن ماشین و چگونگی چرخش ماشین در گوشه ها آشنا شوید . در حال رانندگی یک آمبولانس باید تغییرات آب و هوایی و شرایط جاده را شناخته و به آن پاسخ دهید . در طی انتقال مسیری را انتخاب کنید که مناسبترین راه باشد . هر زمان که ممکن است از مدارس ، تقاطع های راه آهن ، پیچ ها ، مناطق ساختمانی ، پل ها ، تونل ها ، مناطق مشابه و مشکل ساز اجتناب کنید. فاصله ایمن را بین خود و وسایل دیگر رعایت کنید. از علائم شب نما استفاده کنید تا وسیله نقلیه بهتر دیده شود باید نسبت به تعدادی از عوامل غیر سرعت که بر وری توانایی شما در کنترل آمبولانس تاثیر می گذارند آگاهی داشته باشید. کلید آمادگی برای پاسخ دهی ، نگاهداری مناسب و تجهیز آمبولانس است. آماده نگه داشتن وسیله نقلیه برای پاسخ به صورت همیشگی و در تمام شرایط و تجهیز کردن آن با تمام تدارکات ضروری به شما اطمینان خواهد داد که می توانید خود را به بیمار رسانده ، وی را درمان کرده و انتقال دهید. داشتن برنامه پیشگیری کننده جامع و منظم برای نگهداری از ماشین لازم است . هر اورژانس های پزشکی ، آسیب ها ، خارج کردن بیمار و تولد نوزاد باشد .پس از هر بار اعزام تجهیزات و تدارکات باید بررسی شوند. و از نو تامین شده ، تمیز شده یا نگهداری شووند. زمانی که به فراخوان اورژانسی پاسخ می دهید همیشه چراغ های اورژانس بر وری آمبولانس را روشن کنید . هرگز مستقیما پشت ماشین قرار نگرفته و آژیر را روشن نکنید. راننده ممکن است ترسیده و محکم روی ترمزها فشار بیاورد یا به باند دیگی منحرف شود ... مسئولتی های اعضای تیم را قبل از رسیدن به صحنه تعیین کنید و مطمئن شوید که این مسئولیت ها واضح و روشن هستند.
آمبولانس هوایی
آمبولانس هوایی (به انگلیسی: Air ambulance) نوعی وسیله نقلیه اورژانس است که برای کمک های پزشکی فوری در شرایطی که آمبولانس بعلت عدم سرعت کافی و یا دور بودن مسافت نمی تواند به به کمک بیمار بشتابد، از آن استفاده میشود. گروه کمکی آمبولانس هوایی مجهز به وسایلی هستند که می توانند معالجه بیمار و فرد مجروح را تا رسیدن به بیمارستان به عهده بگیرند. این وسایل شامل دستگاه تنفسی، دارو، دستگاه نوار قلب، دستگاه تنفس مصنوعی و برانکارد می باشند. اغلب از آمبولانس هوایی جهت دسترسی به نقاط دور افتاده، صعب العبور، و یا حائز اهمیت زمانی استفاده میگردد.
تکنسین فوریتهای پزشکی
تِکنِسیَن فوریَت‌های پـِزشکی به فرد آموزش‌دیده‌ای گفته میشود که معمولاً همراه آمبولانس برای ارائه خدمات اولیه درمانی به کمک بیمار یا شخص مصدوم می‌شتابد یا در بخش اورژانس برای ارائه کمک‌های اولیه حضور دارد.
در ایران مرکز مدیریت حوادث و فوریتهای پزشکی کشور هماهنگ‌کنندهٔ کار تکنسینهای فوریتهای پزشکی است.
دانلودتحقیق درمورد تاریخچه اورانس در ایران
