لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*
فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعدادصفحه:9
مقدمه
تمایل به همکاری منطقه أی از دیرباز در جهان وجود داشته است ولی روند تحولات جهانی بخصوص پس از جنگ دوم جهانی این گرایش را تشدید نمود. این همکاری ها در اشکال گوناگون و درجات متفاوت در همه زمینه های سیاسی و اقتصادی ، امنیتی ، اجتماعی و یا ترکیبی از آنها شکل گرفته اند ، گرچه تجربه سالهای بعد از جنگ دوم جهانی بیانگر نفوذ سیاسی شرق و غرب در شکل گیری پیمان ها و همکاری های عمده منطقه أی (نظیر ناتو ، ورشو ، کومکون و سنتو) می باشد ولی با گذشت زمان و تحولات عمیقی چون فروپاشی کمونیزم ، منافع سیاسی به تدریج در تشکل های منطقه أی رنگ باخته و توسعه اقتصادی جای آن را گرفت . همکاری اقتصادی شاید مهمترین نوع همکاری منطقه أی باشد . زیرا کشورهای جهان به تنهایی تمام عوامل تولید را در اختیار نداشته و با توجه به محدودیتهای سرمایه نیروی انسانی ، منابع طبیعی ، مدیریت و تکنولوژی ، امکان فراهم نمودن زنجیره أی از تولیدات در یک کشور وجود ندارد. بنابراین کشورها به منظور دستیابی به آرمان هایی که بدون مساعدت جمعی امکان پذیر نیست ، تلاش می نمایند تا با تشکیل سازمان های اقتصادی منطقه أی هم اقتصاد ملی خود را رونق دهند و هم با توزیع نیروی کار ، سرمایه گذاری های مشترک و استفاده بهینه از منابع بالقوه یک منطقه ، چرخه تولید را در ان منطقه تکمیل نمایند. بایستی توجه داشت که متمایز کردن کامل مسائل سیاسی و اقتصادی و اجتماعی از یکدیگر مقدور نیست و لذا حتی همکاری هایی که صرفاً جنبه اقتصادی داشته اند ، در بسیاری از موارد در عمل به مسایل سیاسی و اجتماعی نیز تسری یافته اند و بالعکس . اتحادیه اروپا و آسه آن از نمونه های بارز و موفق همکاری منطقه أی می باشند که اولی با اهداف صرفاً اقتصادی شروع و به تدریج در مسائل سیاسی نیز وارد شد در حالیکه دومی بدواً اهداف سیاسی و امنیتی را دنبال نمود ول بعداً همکاری های اقتصادی را محور کار خود قرارداد.
منافع مشترک مهمترین عامل همکاری منطقه أی می باشد و وابستگی متقابل کشورهای یک منطقه به گونه أی است که ضامن حفظ منافع فراوان اقتصادی برای کل منطقه خواهد بود . در عین حال عضویت در یک سازمان منطقه أی با استقلال عمل و حاکمیت کشورهای عضو مغایرت ندارد. از نظر اقتصادی اصولاً علت روی اوردن به اتحاد ، کسب قدرت ، ثروت و رفاه عمومی از طریق استفاده توأم از دو اصل مغایر یعنی تجارت آزاد و سیاست های حمایتی است. تغییر و تحولات سریع منطقه أی و جهانی در سالهای اخیر ، اهمیت همکاری های منطقه أی و نیاز به آن را تشدید نموده است ، بنحوی که از ابتدای دهه 90 تا کنون روند اصلاح قوانین و مقررات مربوط به ترتیبات تجاری بلوک های منطقه أی بیشترین وقت رهبران سیاسی و اقتصادی جهان را به خود اختصاص داده است. بر اساس گزارش سال 1995 سازمان تجارت جهانی ، عمده ترین ترتیبات تجاری جهان نظیر Mercosour Asem,ECO,APEC,AFTAN,NAFTA در دهه نود پایه گذاری شده و یا گسترش یافته اند . در این مدت کوتاه منطقه گرایی توانسته است به عنوان یک روش مشروع و مورد قبول تمامی دولت ها در بدست آوردن منافع ملی تلقی گردد که این خود موفقیت برگی در روند جهان شمولی تجارت و اقتصاد محسوب می شود.
شکل گیری اکو و عوامل پیوستگی اعضای آن
بعد از جنگ جهانی دوم تعداد سازمان های منطقه أی که نه تنها از نظر اقتصادی بلکه به جهت تأمین صلح و امنیت منطقه و جهان نیز از اهمیت ویژه أی برخوردار بودند ، گسترش زیادی یافتند. تشکیل کنفرانس توسعه و تجارت سازمان ملل متحد (آنکتاد) در 23 مارس 1964 و تعیین نمودن دهه 1960 به عنوان دهه توسعه و عمران کشورهای در حال رشد ، به این همکاری ها سرعت بیشتری بخشید. کنفرانس توسعه و تجارت ، توجه کشورهای در حال توسعه را به این باور معطوف نمود که باید همکاری و وحدت خود را تقویت نموده و برای رشد صنایع و تجارت ، همکاری های منطقه أی نزدیکتری را بنا نهند. با توجه به این امر سه کشور ایران ، پاکستان و ترکیه که از دیرباز دارای پیوندهای تاریخی با یکدیگر بودند تصمیم به تشکیل سازمانی جهت همکاری های منطقه أی گرفتند. به همین منظور وزیران خارجه سه کشور در 28ـ27 تیرماه 1343 (ژوئیه 1964) اجلاسی را جهت تهیه مقدمات نشست سران در آنکارا تشکیل دادند و متفقاً تصمیم گرفتند دست اتحاد به هم داده مساعی خود را در جهت نیل به تشکیل «سازمان عمران منطقه أی» بکار برند. بالاخره در کنفرانس عالی سران سه کشور که در تاریخ 30ـ29 تیرماه 1343 و با حضور محمدرضا پهلوی محمد ایوب خان رئیس جمهور وقت پاکستان و جمال گورسل رئیس جمهور وقت ترکیه در استانبول برگزار گردید ، همکاری مشترک سه کشور تحت عنوان «همکاری عمران منطقه أی» (RCD) آغاز گردید.
مقاله درباره اکو