دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .
لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 175
عنوان طرح : مقایسه مقادیر سرمی ویتامین D و ظرفیت تام آنتی اکسیدان بین بیماران مبتلا به اسکلروز مولتیپل و گروه شاهد
نام مجری : دکتر رضا امانی
شماره طرح : U-86052
مقدمه و هدف: اسکلروز مولتپیل ( ( MS یک بیماری خود ایمنی است که درآن سیستم ایمنی به طور نادرست به بافتهای بدن حمله می کند. عوامل محیطی بخشی از عوامل ایجاد کننده MS هستند که تاکنون شناخته نشده اند. هدف از انجام این مطالعه، مقایسه میزان دریافت غذایی آنتی اکسیدان و ویتامین D ، مواجهه با نور خورشید و سطح سرمی 25 هیدروکسی D و ظرفیت تام آنتی اکسیدان در بیماران مبتلا به MS و افراد سالم بود .
مواد و روشها: تحقیق به صورت مقطعی روی 42 بیمار مبتلا به MS (35 زن) و 42 فرد سالم
(35 زن) ،برای مقایسه سطوح سرمی25 هیدروکسی D، و 21بیمار مبتلا به MS «16زن» و 21فرد سالم ،برای مقایسه ظرفیت تام آنتی اکسیدان سرم، که از لحاظ جنس، سن،فعالیت فیزیکی و منطقه زندگی مشابه بودند، انجام گرفت. اطلاعات مربوط به شیوه زندگی نظیر مواجهه با نور خورشید و مصرف غذای غنی از ویتامین Dو آنتی اکسیدان از طریق مصاحبه و پرسشنامه بسامد خوراک بدست آمد. و مقادیر ویتامین های آنتی اکسیدان توسط پرسشنامه 3 روز یاد آمد 24 ساعته خوراک بدست آمد.
یافته ها: بین دریافت مواد غذایی حاوی ویتامین D وغنی از آنتی اکسیدان و مقادیر دریافت ویتامین های A, E , C و فولات در دو گروه تفاوت معنی داری وجود نداشت. بین سطح سرمی 25 هیدروکسی Dو ظرفیت تام آنتی اکسیدان سرم دو گروه تفاوت معنی داری مشاهده نشد.میزان مواجهه با نور خورشید در بیماران به طور معنی داری بالاتر از گروه شاهد بود.
نتیجه گیری: در مطالعه حاضر تفاوت معنی داری در سطح سرمی 25 هیدروکسی Dو ظرفیت تام آنتی اکسیدان سرم دو گروه مشاهده نشد.همچنین در هردو گروه سطح سرمی 25 هیدروکسی Dو ظرفیت تام آنتی اکسیدان سرم پایین بود.
واژگان کلیدی: اسکلروز مولتیپل، وضعیت آنتی اکسیدان،الگوی غذایی ،ویتامین D
عنوان طرح : بررسی مقایسه ای ثبات وضعیتی بیماران با شکستگی تنه استخوان ران درمان شده به روش ( جا اندازی باز بعلاوه ثابت سازی داخلی ) با افراد سالم
نام مجری : دکتر محمد فکور
شماره طرح : 84U96
شکستگی تنه استخوان ران در همه گروههای سنی و با مکانیسم‌های مختلف دیده میشود. این شکستگی به دلیل نزدیکی به مفصل زانو به عنوان مفصل حد واسط از یک سو و اختلال در ارسال پیام مناسب حسی از گیرنده‌های حس عمقی از سوی دیگر باعث اختلال سیستم کنترل وضعیت میشود. در این مطالعه به بررسی نوع و میزان بی‌ثباتی ایجاد شده در این افراد پرداخته شده است.
این مطالعه بر روی 15 نمونه بیمار دچار شکستگی منفرد تنه استخوان ران بین سنین 45-20 سال که به روش (جااندازی باز+ ثابت سازی داخلی) درمان شده بودند و 15 نمونه سالم به عنوان گروه کنترل که به روش تطبیق با گروه آزمون بر مبنای سن، قد، وزن و جنس انتخاب شده بودند انجام شد. از هر دو گروه آزمون و کنترل خواسته شد که به ترتیب تصادفی در موقعیت‌های مختلف بر روی صفحه دایره‌ای شکل دستگاه Biodex بایستد و شاخص ثبات و محدوده ثبات آنها اندازه‌گیری شد.
نتایج نشان داد که شاخص ثبات وضعیتی افراد گروه کنترل در اکثر قریب به اتفاق موقعیت‌های مورد آزمون به میزان معناداری بهتر از گروه آزمون میباشد. برخلاف اندازه محدوده ثبات که در اکثریت موقعیت‌ها اختلاف معناداری بین دو گروه مشاهده نشد.
وجود اختلاف معنادار در دو گروه آزمون و کنترل در شاخص ثبات و همچنین عدم وجود اختلاف معنادار در شاخص محدوده ثبات نشان دهنده آن است که اصلی‌ترین مشکل بیماران با شکستگی تنه استخوان ران وجود غیر قرینگی در تحمل وزن و به تبع آن اختلال در ثبات استاتیک این گروه از بیماران میباشد، همچنین سلامت سیستم عصبی- عضلانی می‌تواند دلیل قانع کننده‌ای بر عدم وجود اختلاف معنادار در شاخص محدوده ثبات باشد.
واژه‌های کلیدی: شکستگی تنه استخوان ران، ثبات وضعیتی، جااندازی باز+ ثابت سازی داخلی
عنوان طرح : مقایسه اثر بخشی میزوپروستول واژینال به تنهایی با میزوپروستول خوراکی – واژینال توام ، در درمان طبی سرپایی سقط فراموش شده سه ماهه اول
نام مجری : دکتر راضیه محمد جعفری – دکتر مهدی اشراقی
شماره طرح : U-86090
مقدمه: سقط القایی خاتمه دادن به بارداری با روشهای دارویی یا جراحی با اندیکاسیون‌های جنینی یا مادری موجه قبل از دستیابی جنین به قابلیت ادامه حیات گفته میشود. با توجه به عوارض عدیده سقط به روش جراحی از جمله عوارض بیهوشی، لزوم بستری در بیمارستان، خطر سوراخ شدگی رحم و دیگر عوارض حاد و مزمن برای بیمار، ضرورت استفاده از روشهای دارویی جهت ختم بارداری احساس میشود. لذا هدف از این مطالعه بررسی اثر بخشی پروستاگلاندین E1(میزوپروستول) در ختم بارداری‌های سه ماهه اول و مقایسه اثربخشی میزوپروستول واژینال به تنهایی با میزوپروستول خوراکی-واژینالِ توأمان می باشد.
مواد و روش ها: در این تحقیق که به روش کار آزمایی بالینی و آینده نگر انجام شد، جامعه نمونه از بیمارانی که از مرداد ماه سال 1386 با تشخیص سقط فراموش شده به درمانگاه های بیمارستان های امام خمینی (ره) و رازی مراجعه کردنده بودند به روش در دسترس انتخاب شد، در کل 98 بیمار وارد مطالعه شدند که در دو گروه 48 نفری قرار گرفتند. گروه اول، تحت درمان با 800 میکروگرم میزوپروستول واژینال به تنهایی قرار گرفته و سپس هر 12 تا 24 ساعت 800 میکروگرم میزوپروستول واژینال دریافت کردند. درمان در هر دو گروه تا رسیدن به ماگزیمم دوز 2400 میکروگرم ادامه یافت. گروه دوم بیماران تحت درمان با 400 میکروگرم میزوپروستول خوراکی و400 میکروگرم میزوپروستول واژینال به طور همزمان (جمعاً 800 میکروگرم) قرار گرفته و سپس هر 8 ساعت 400 میکروگرم میزوپروستول واژینال دریافت می کنند.
نتایج: در کل 7/83% از بیماران سرانجام موفق به دفع کامل محصولات حاملگی شدند، که این میزان در گروهی که فقط شیاف واژینال دریافت کردند 8/91% و در گروهی که علاوه بر شیاف قرص خوراکی نیز دریافت کردند 5/75% بود که از نظر آماری بین این دو روش اختلاف آماری معنی دار وجود داشت (P=0.029). بنابر این می توان گفت که داروی میزوپروستول در دفع محصولات حاملگی توانایی بالایی دارد و در گروهی که فقط شیاف واژینال دریافت کردند، موثرتر بوده است. هیچیک از بیماران تحت درمان دچار عوارض حاد نشدند ولی بیشتر آنان به یکی از عوارض اسهال، استفراغ و یا تب دچار شدند (5/74%)، در این میان بیشترین عارضه تب (8/38%) بود و سپس تهوع و استفراغ (4/22%) و اسهال (3/13%) بود. 8/87% از بیمارانی که با شیاف واژینال به علاوه قرص خوراکی درمان شدند دچار یکی از این عوارض شدند در مقابل 2/61% از بیمارانی که درمان آنها فقط با شیاف واژینال بود دچار عارضه شدند. این نتایج نیز حاکی از این است که مصرف میزوپروستول به صورت واژینال می تواند عوارض کمتری نسبت به مصرف خوراکی آن داشته یاشد.
نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که استفاده از میزوپروستول در درمان سقط فراموش شده سه ماهه اول روش مناسبی است که می تواند جایگزین درمان های جراحی شود. به علاوه مصرف این دارو از طریق شیاف واژینال، نتایج بهتر و عوارض کمتری دارد.
واژگان کلیدی: سقط فراموش شده، میزوپروستول، سه ماهه اول بارداری.
عنوان طرح : بررسی اثر نیفدیپین بر تکثیر یبروبلاست های پوستی انسان در محیط کشت سلولی
نام مجری : دکتر علی اصغر همتی – دکتر محمو د هاشمی تبار
شماره طرح : 85U107
مقدمه
نیفدیپین به عنوان یک مهارکنندهی کانالهای کلسیمی، در درمان افزایش فشار خون و بیماریهای قلبی عروقی استفاده میشود. در اثر مصرف این دارو، ممکن است افزایش حجم لثهای، ناشی از تکثیر فیبروبلاستهای لثهای رخ دهد.
فیبروبلاستها فراوان‌ترین سلول‌های بافت همبند بوده و سلول اصلی در ترمیم زخم می‌باشند. استفاده از نیفدیپین به صورت موضعی در آزمایشگاه و بررسی اثر ترمیمی آن بر روی زخم باز پوستی خرگوش نشان داده است، که این دارو دارای اثرات ترمیمی مناسب میباشد.
مکانیسم‌های احتمالی برای این اثر ترمیمی، چندین مورد می‌باشند که یکی از آنها تحریک فیبروبلاستها و افزایش میزان تکثیر و تزاید آنها میباشد. هدف از این مطالعه، فهم بیشتر در این رابطه در محیط کشت سلولی است.
2- روش کار
ویال فیبروبلاستهای پوستی انسان، تهیه شده از انستیتوپاستور پس از فعال شدن و رشد در محیط کشت DMEM، به کمک لام هماسیتومتر، مورد شمارش قرار گرفتند. پس از شمارش اولیه، جمعیت‌های مختلف سلولی برای رسم منحنی جذب استاندارد در ظرف کشت 96 خانه ریخته شدند. 48 چاهک حاوی 20 هزار سلول، در چهار گروه مختلف، برای مطالعهی کوتاه مدت (72 ساعته) آماده شد.
به سه گروه از چاهک، غلظت‌های مختلف دارو (1، 1/0 و 01/0 میکرومولار) افزوده شد و به یک گروه (به عنوان گروه کنترل) دارو اضافه نشد. برای مطالعهی دراز مدت (6 هفته‌ای) نیز همین روند تکرار شد.
تکثیر فیبروبلاستها توسط روش کمی MTT بررسی شد.
3- نتایج
در هر دو مطالعه (کوتاه مدت و بلند مدت)، تکثیر فیبروبلاستها تحت تأثیر دارو، در دوزهای 1/0 و 01/0 میکرومولار، به وضوح مشاهده شد.(05/.(P < دوز 1 میکرومولار، تکثیر فیبروبلاستها را نشان نداد. تفسیر نتایج به دست آمده در این دوز، نیاز به مطالعات بیشتری دارد.
4- نتیجه‌گیری
افزایش تکثیر و تزاید فیبروبلاستها در محیط کشت سلولی، تحت تأثیر داروی نیفدیپین، آشکارا دیده شد. در صورت فرمولاسیون مناسب، میتوان از این دارو در درمان ترمیم زخم استفاده کرد.
5- واژگان کلیدی
نیفدیپین، فیبروبلاست، لام هماسیتومتر، MTT، محیط کشت DMEM، منحنی جذب استاندارد.
