تحقیق در مورد بررسی عوامل موثر به حفرات گازی و انقباضی 36 ص

اختصاصی از فایلکو تحقیق در مورد بررسی عوامل موثر به حفرات گازی و انقباضی 36 ص دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 36

بررسی عوامل موثر به حفرات گازی و انقباضی

حفره‌های انقباضی و گازی یکی از مهمترین عیوب ریخته‌گری محسوب می‌شوند. تا کنون تحقیقات زیادی توسط محققین گوناگون برای بررسی این حفره‌ها انجام شده است. اکثر فلزات در هنگام انجماد دچار کاهش حجم می‌گردند. این کاهش حجم باید بگونه‌ای جبران گردد. به همین حفره‌های انقباضی به وجود می‌آیند. به وجود آمدن حفره‌های گازی به این صورت می‌باشد که گازهای محلول در مذاب در هنگام انجماد فلز از حالت اتمی به مولکولی تبدیل می شوند و حفره گازی به وجود می‌آید.در این مقاله عوامل موثر به اندازه، شکل، مقدار و توزیع تخلخل مورد بررسی قرار گرفته است. اندازه تخلخل می‌توان متأثر از چند عامل باشد:1ـ ضخامت قطعه: هر چه ضخامت کمتر می‌شود، اندازه تخلخل کاهش می‌یابد.2ـ تعداد جوانه: با افزایش تعداد جوانه، اندازه دانه کاهش می‌یابد و بالطبع با کاهش اندازه دانه، اندازه تخلخل کاهش می‌یابد.3ـ عملیات بهسازی: عملیات بهسازی باعث تشکیل تخلخل‌های درشت و کروی شکل می‌شود.از جمله عواملی که به شکل تخلخل تأثیر می‌گذارد عملیات بهسازی می‌باشد. عملیات بهسازی سبب تبدیل ساختار سوزن شکل فازسیلیسم یوتکتیکی به حالت رشته ای شکل و ظریف می‌گردد. شکل تخلخل‌های ریز و پراکنده در آلیاژهای بهسازی نشده تابع شکل و اندازه فضاهای بین دندریتی است. در این حالت تخلخل‌ها عمدتاً حالت کشیده و نازک دارند. از طرفی تخلخل در آلیاژهای بهسازی شده عمدتاً درشت‌تر و کروی‌تر بوده و مورفولوژی آن‌ها کمتر تابع شکل و اندازه و فضاهای بین دندریتی می‌باشد.مقدار تخلخل به عوامل زیر بستگی دارد:1ـ شرایط انجماد هیدروژن مذاب زیادتر باشد اثر استرانسیم برای بهسازی بر مقدار تخلخل بیشتر است.2ـ عملیات فیلتر کردن: افزایش تمیزی مذاب سبب کاهش اثرات عملیات بهسازی بر افزایش تخلخل می‌گردد.3ـ سرعت انجماد: با افزایش سرعت انجماد، مقدار تخلخل کاهش می‌یابد.توزیع تخلخل به چند صورت می‌باشد:1ـ پراکنده: که در مورد انجماد خمیری اتفاق می‌افتد.2ـ متمرکز: این حالت در انجماد پوسته‌ای ایجاد می‌شود.3ـ محیطی: در صورتی انجماد هم از اطراف و هم از مرکز اتفاق بیافتد، این حالت به وجود می‌آید.1- چگونگی ایجاد مک های گازی:گازها در حالت مذاب نسبت به حالت جامد انحلال بیشتری در فلزات دارند.با کاهش درجه حرارت گازهای حل شده در مذاب(به صورت اتمی)به تدریج از حالت اتمی خارج می شوند وبه صورت مولکولی(حباب)در می آیند.در این صورت گازهای مولکولی آرام آرام از سطح مذاب خارج می شوند.سرعت خروج حباب های گازی ایجاد شده به عوامل مختلفی بستگی دارد که از آن جمله گرانروی مذاب اندازه حباب وشکل وعمق پاتیل را می توان نام برد.بدیهی است با کاهش درجه حرارت گرانروی مذاب افزایش می یابد.در نتیجه سرعت خروج حباب های گازی به تدریج کاهش می یابد.با شروع انجماد مذاب دو مشکل مهم در خروج حباب های گازی ایجاد می شود:الف- اختلاف حلالیت در حالت مذاب وجامد:در بسیاری از فلزات وآلیاژها اختلاف حلالیت گازها در حالت جامدومذاب بسیار زیاد است.بدیهی است در هنگام انجمادگازهای زیادی از حالت اتمی (انحلال)به حالت مولکولی تبدیل می گردند به گونه ای که به ناگاه مقدار این تحول به چندین برابر افزایش می یابد.به عبارت ساده تر در یک فاصله زمانی کوتاه مقادیر زیادی از گازهای حل شده به حباب های گازی تبدیل می شوند.ب- محبوس شدن حباب ها: اگر فرض شود که حباب های گازی ایجاد شده در هنگام انجماد(دامنه انجماد)بتوانند از مذاب خارج شوند در این صورت مشکلی به نام مک وتخلخل گازی در قطعات ریختگی وجود ندارد.اما در عمل به دلیل افزایش گرانروی مذاب ونیز وجود هسته های جامد به طور جدی حرکت حباب های گازی با مشکل مواجه می شوند وبه عبارت دیگر حباب های گازی در لابلای ذرات جامد محبوس می شوند.عوامل موثر بر میزان مک های گازی:1- مقدار اختلاف حلالیت گاز در حالت جامد ومذاب2- نوع انجماد3- سرعت سرد کردن مذاب4- آخال ها(ناخالصیها)5- عناصر آلیاژی6-سیستم راهگاهی7-شکل اندازه و وزن قطعهتشکیل مک های گازی بیشتر در دامنه انجماد های زیاد انجام می شود. رابطه 1 

رابطه فوق مشخص کننده آنست که برای تشکیل حبابی به شعاع r فشار داخلی حباب باید حداقل برابرPg باشد که حباب های بسیار کوچک فشار داخلی بسیار زیاد خواهد بود وبه دلیل عدم دستیابی به چنین فشار بالائی عملا حباب ها نمی توانند در اندازه های خیلی کوچک تشکیل شوند به هر صورت این اندازه نمی تواند از اندازه اتم فلز کوچک تر باشد.چنانچه فشار لازم برای حذف تنش های سطحی در فصل مشترک گاز- فلز برابر Pst منظور شود در جریان انجماد به تدریج تنش سطحی افزایش یافته ودر نتیجه

پایان نامه : بررسی میزان هم انقباضی عضله همسترینگ ورزشکاران نخبه پس از عمل جراحی بازسازی رباط متقاطع قدامی زانو

اختصاصی از فایلکو پایان نامه : بررسی میزان هم انقباضی عضله همسترینگ ورزشکاران نخبه پس از عمل جراحی بازسازی رباط متقاطع قدامی زانو دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

چکیده : با توجه به نقش زانو در فعالیت های عملکردی ،وجود ثبات مطلوب در این مفصل کاملاً بدیهی و ضروری است تامین ثبات مفصل در طی چنین فعالیت ها و شرایطی به عنوان ثبات دینامیکی عملکردی زانو تعبیر شده است. از بین چهار لیگامان مهم زانو، لیگامان متقاطع قدامی(ACL)، غالباً آسیب‌پذیرهستند. این لیگامان ثبات اولیه جهت جابجایی قدامی درشت نی را فراهم می‌کند و همچنین بعنوان ثبات دهندة ثانویه در برابر فشارهای والگوس و واروس و چرخش درشت نی نیزعمل می‌کند.فعالیت عضله همسترینگ با عملکرد ACL سینرژیت است و هر دو با هم ثبات مفصل زانو را برقرار می‌کند. هم انقباضی عضلانی می‌تواند سختی مفصلی را افزایش داده و بار را از روی لیگامان‌های مفصل زانو بردارد و ثبات مفصل زانو را افزایش دهد. افزایش هم انقباضی باعث ثبات مفصل زانو در خلال فعالیتهای ورزشی و کارهای روزمره میشود.بیماران مبتلا به آسیب رباط صلیبی قدامی با الگوی هم انقباضی وسیع عضلات اطراف زانو راه می روند، که حاصل آن کاهش گشتاور اکستنسوری زانو است. روش بررسی: 20 نفر ورزشکار که 6 الی 15 ماه از عمل جراحی بازسازی رباط صلیبی قدامی آن ها گذشته بود و 20 نفر ورزشکار سالم به عنوان گروه کنترل شرکت داشتند. تست ایزوکینتیک زانو در دو سرعت 60 و 180 درجه بر ثانیه و همچین الکترومایوگرافی عضلات واستوس مدیالیسو واستوس لترالیس، رکتوس فموریس و سر دراز بایسپس فموریس و نیز آزمون های عملکردی پرش عمودی و پرش افقی تک پا به مراه اندازه گیری محیط ران و نمره پرسشنامه IKDC Subjective از همه افراد شرکت کننده در این پژوهش گرفته شد. نمره پرسشنامه بیماران کمتر از افراد سالم بود. همچنین محیط یک سوم پائینی و میانی ران افراد مبتلا کمتر از افراد سالم بود و گشتاور اکستانسوری زانوی بیماران کمتر از افراد سالم بود. نسبت های عملکردی Hecc/Qconc که نشان دهنده پتانسیل عضله آنتاگونیست در کنترل و مقابله با حرکت ناشی از عضله آگونیست است در هر دو سرعت 60 و 180 درجه بر ثانیه در زانوی مبتلای بیماران جراحی شده بیشتر از زانوی سالم آن ها بود ، در حالی که در گروه کنترل تفاوتی بین دو اندام دیده نشد.این مسئله می تواند به دو عامل بستگی داشته باشد ، یکی کاهش گشتاور کانسنتریک کوادریسپس (کوچک بودن مخرج کسر) و دیگری افزایش گشتاور اکسنتریک همسترینگ (بزرگ بودن صورت کسر).میزان فعالیت الکترومیوگرافی عضله کوادریسپس بیماران نیز کمتر از گروه سالم بود. در عین حال میزان هم انقباضی عضله بایسپس فموریس (فلکسور زانو) حین حرکت اکستنشن زانو در بیماران بیشتر از افراد سالم بود. نقص در گشتاور اکستنسوری از شایع ترین عوارض آسیب دیدگی ACL است، که حتی پس از انجام جراحی و تکمیل برنامه توان بخشی مرتفع نمی گردد.این مشکل را به نقص سیستم عصبی مرکزی در به کارگیری نورون های حرکتی و نقص در حلقه گاما نسبت می دهند. نقص قدرت کوادریسپس در بیماران مبتلا به آسیب لیگامان متقاطع قدامی حتی پس از انجام جراحی بازسازی و برنامه توان بخشی در اغلب پژوهش ها گزارش شده است . کاهش گشتاور اکستانسوری زانو در بیماران از یک طرف به علت آتروفی و کاهش فعالیت الکترومیوگرافی کوادریسپس و از طرف دیگر به خاطر افزایش فعالیت عضلات آنتاگونیست یعنی همسترینگ بود. کاهش سطح فعالیت الکترومیوگرافی عضله کوادر در این مطالعه تایید کننده کاهش قدرت این عضله در گروه بیمار می باشد. بنابراین توصیه می شود برنامه توانبخشی شامل تقویت بیشتر کوادریسپس و تاکید کمتربر هم انقباضی همسترینگ باشد. همچنین بنظر می رسد که باید در نگرش به نسبت قدرت همسترینگ به کوادریسپس در بیمارانی که جراحی لیگامان متقاطع قدامی داشته اند تجدید نظر صورت گیرد.