این مطلب از مطالب آزاد موجود در اینترنت جمع آوری شده است و در مورد جان دیویی و در 17 صفحه می باشد و در زیر قسمتی از متن آورده شده است :جان دیویی یکی از معروفترین فیلسوفان امریکایی قرن بیستم و از پیشتازان پراگماتیسم است که آرای انقلابی‌اش در باب سرشت فلسفه، آموزش، جامعه و سیاست حرف و حدیثهای فراوانی را به وجود آورد.
زندگی
جان دیویی در روز بیستم اکتبر سال 1859 میلادی در شهر برلینگتون در ورمونت آمریکا به دنیا آمد. او پس طی مراحل تحصیلی مقدماتی وارد دانشگاه جان هاپگینز شد و در کنار تحصیل در رشته فلسفه به شغل آموزگاری در مدرسه نیز مشغول بود.
دانشگاه جان هاپکینز تا زمان فارغ التحصیلی او تحت سرپرستی جرج اس موریس بود که گرایشهای آرمانگرایی داشت و توانسته بود ذهن دیویی را با اندوخته های خود در این خصوص پر کند. دیویی جان هاپکینز را به قصد تصاحب یک منصب پیشنهادی به سوی دانشگاه میشیگان ترک گفت. اولین فعالیت جدی دیویی در فلسفه تلاشی بود که در خصوص ترکیب شیوه در حال پیدایش روانشناسی تجربی با پایه های اصلی آرمانگرایی موریس صورت داد.
دیویی طی دهه 1890 بویژه بعد از حضورش در دانشگاه تازه تاسیس شیکاگو در سال 1894، در آغار راهی قرار گرفت که شروعش منجر به فاصله گرفتن او از مابعدالطبیعه آرمانگرایی شد؛ روندی که دیویی در زندگینامه خود با نام "استبدادگرایی تا تجربه گرایی به آن اشاره داشته است. دیویی با تاثیر بسیار از "اصول روانشناسی" ویلیام جمیز، به رد ادعای آرمانگرایان پرداخت که در آن با مطالعه پدیده های تجربی، دنیا را ذهن انسان می‌دانستند.
مشاجره با رئیس دانشگاه شیکاگو، دیویی را در سال 1904 مجبور به ترک این دانشگاه کرد و پس از آن به تدریس در دانشگاه کلمبیا پرداخت و تا زمان بازنشستگی در این دانشگاه باقی ماند.
دیویی در طی این سال ها بسیاری از آثار ارزشمند خود را به رشته تالیف در آورد.او علاقه وافری به فلسفه داشت و همین او را به تالیف مقاله‌ای درباره «مفروضات متافیزیکی اصالت ماده» سوق داد که به خاطر آن تشویق بسیار شد و توانست به دانشگاه جانز هاپکینز راه یابد و در کلاس منطق پیرس و همچنین کلاسهای جیمز موریس حاضر شود. بعدها میان او و موریس دوستی نزدیکی برقرار شد و موریس به تاثیرگذارترین افراد بر ذهن و تفکر او بدل شد. از 1884 تا 1888 به عنوان مدرس فلسفه و سپس استادیار در دانشگاه میشیگان تدریس کرد. پس از یک سال حضور در مینسوتا دوباره به میشیگان برگشت و مدیر گروه فلسفه شد که تا 1894 ادامه داشت. دیویی در 1894 عازم شیکاگو شد و مدیریت گروه فلسفه این دانشگاه را تا 1904 بر عهده گرفت. در 1904 به عنوان استاد فلسفه به دانشگاه کلمبیا رفت و در 1929 از این دانشگاه درجه استاد ممتازی دریافت کرد. دیویی تا پایان عمر خود در اول ژوئن 1952 به تدریس و تالیف مشغول بود و سفرهایی نیز برای ترویج روشهای نوین آموزش خود به خارج از امریکا داشت.
علاقه دیویی به فلسفه و روانشناسی و توام کردن آنها با تدریس، در تقریباً تمامی مراحل عمرش، علاقه و همت او را معطوف به فلسفه تعلیم و تربیت و تعلیم فلسفه کرد، گرچه از مسائل فلسفه عام هم غافل نبود. او فرد کثیر التالیفی است که از جمله آثار او می‌توان به این موارد اشاره کرد: رئوس یک نظریه انتقادی اخلاق (1891)، مطالعه اخلاق: یک درسنامه (1894)، اعتقادنامه آموزشی من (1897)، مدرسه و جامعه (1900)، مطالعه در نظریه منطقی (1903)، شرایط منطقی بررسی علمی اخلاق (1903)، اخلاق (1908)، چگونه می‌اندیشم (1910)، نفوذ داروین و سایر مقالات در زمینه اندیشه معاصر ( 1910)، مدارس فردا (1915)، دموکراسی و تعلیم و تربیت (1916)، مقالاتی در منطق تجربی (1916)، بازسازی در فلسفه (1920)، سرشت و سلوک انسان (1922)، تجربه و طبیعت (1925)، جستجوی یقین (1929)، هنر به عنوان تجربه (1934)، ایمانی مشترک (1934)، تجربه و تعلیم و تربیت (1938)، منطق: نظریه پژوهش (1938)، نظریه ارزش سنجی (1939)، تعلیم و تربیت امروزه (1940)، مسائل انسان (1946)، دانستن و دانسته (1949).رویکرد فلسفی دیویی تجربه‌گرایانه و به قول خود او اصالت طبیعی ا
جان دیویی
