پایان نامه کارشناسی ارشد تاریخ
گرایش تاریخ اسلام
174 صفحه
چکیده:
در آخرین سال های خلافت امویان و نیمهی نخست حکومت عباسیان، قیام های متعددی از سوی علویان و شیعیان در مناطق مختلفی از سرزمین های اسلامی، بویژه عراق و حجاز به وقوع پیوست.بیشتر مورخان عامل اصلی این حرکت ها را رفتار و عملکرد نادرست و ستم هایی می دانند که از سال ها قبل،از سوی حکّام مذکور در حق آن اقلیّت اعمال گردید.در همین راستا،می توان به قیام های زید بن علی (ع) در سال 122هـ . ق و یحیی بن زید در سال 125 هـ . ق، همچنین قیام فرزندان عبدا... بن حسن یعنی محمد و ابراهیم به سال 145 هـ .ق و قیام حسین بن علی بن حسن (شهید فخ) در سال 169 هـ .ق اشاره کرد.
این پژوهش، با هدف و به دنبال تبیین و تشریح رویکرد مثبت و مواضع تأییدی امامان صادقین(علیهما السلام) در ارتباط با قیام های مذکور، در دوران امامت آن دو بزرگوار می باشد.رویکردی که زمینه هاو شاخصه های متعدد سیاسی، مذهبی و فرهنگی در آن تأثیر فراوانی داشت. روش نگارش پژوهش، تاریخی– تحلیلی و با استناد به مهم ترین منابع و مآخذ تاریخی و روایی و همچنین، تحقیقات اخیر، انجام پذیرفته شده است.
از یافته های این پژوهش و شواهد تاریخی آن، چنین بر می آید که مواضع امامان صادقین(علیهما السلام)، تأیید بیشتر حرکت های ظلم ستیزانه و اصلاحی مذکور، تأکید بر حق امامت و رهبری الهی - سیاسی خویش، زمان شناسی عمیق،رعایت اصل محوری تقیه و توجه و اهتمام به همه شرایط سیاسی و اجتماعی جامعه ی اسلامی آن روز، در موضع گیری های ایشان بود.
واژگان کلیدی: علویان، صادقین، شهید فخ، عباسیان، حسنیان، امویان و تقیه
قیام های علویان و مواضع امام جعفر صادق و امام موسی کاظم
