پایان نامه کارشناسی ارشد حقوق
گرایش حقوق خصوصی
102 صفحه
چکیده:
هرگاه یکی از اصحاب دعوای اصلی فراخواندن شخص ثالثی را به دادرسی لازم بداند، می تواند اقدام به جلب ثالث نماید. پیش بینی امکان جلب ثالث و رسیدگی توام نسبت به این دعوا در کنار دعوای اصلی، مزایای مهمی از قبیل جلوگیری از صدور آرای معارض، جلوگیری از تکرار و تکثر بیهوده دعاوی، صرفه جویی در هزینه و زمان برای اصحاب دعوا و دادگستری به همراه دارد. وجود ابهام در برخی مسائل مربوط به جلب ثالث، موجب حدوث اختلاف نظر در این موارد، تشتت در رویه قضایی و شکل گیری برخی رویه های غلط در نزد محاکم گردیده است. فلسفه وجودی و کاربرد نهاد جلب ثالث، امکان یا عدم امکان تقسیم جلب ثالث به اصلی و تقویتی، موقعیت مجلوب ثالث تقویتی در صورت پذیرش آن و تفکیک آن از مفاهیمی نظیر شهادت، تاثیر ارتباط بین دعوای اصلی و جلب ثالث در قابلیت شکایت رای و ... از جمله مهمترین سوالات و ابهامات موجود در این زمینه به شمار می روند. جلب ثالث را نمی توان به عنوان وسیله ای برای جبران اشتباه خواهان در کیفیت اقامه دعوا به کار برد. علیرغم اینکه در مواد قانونی اشاره ای به انواع جلب ثالث نشده است لیکن اکثر نویسندگان حقوقی آن را به دو نوع اصلی و تقویتی تقسیم نموده اند، البته در این امر اتفاق نظر وجود ندارد و برخی نویسندگان این تقسیم بندی را نپذیرفته اند. در جلب ثالث اصلی جالب خواسته ای علیه مجلوب ثالث مطرح نموده و بدین وسیله محومیت او در این خصوص را درخواست می نماید. در جلب ثالث تقویتی خواسته ای علیه مجلوب ثالث مطرح نیست و چنین شخصی صرفا برای تقویت موضع جالب به دادرسی فراخوانده می شود. لذا مجلوب ثالث اصلی را می توان در معنی واقعی کلمه، خوانده محسوب کرد اما اجرای مقررات مربوط به خوانده در خصوص مجلوب ثالث تقویتی امکانپذیر به نظر نمی رسد. اگرچه رسیدگی توام نسبت به دعوای اصلی و جلب ثالث اقتضاء دارد که قابلیت شکایت رای صادره در هر یک از دعاوی مزبور به دعوای دیگر نیز تسری داده شود اما در فقدان نص قانونی، چنین ترتیبی با قواعد عام مربوط به طرق شکایت از رای سازگار نبوده و قابل دفاع به نظر نمی رسد.
کلید واژگان : دعوای طاری، جلب شخص ثالث، جلب ثالث اصلی، جلب ثالث تقویتی
پایان نامه کارشناسی ارشد جلب ثالث
