لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 27
رویه جاری حقوق بین الملل، شرط استقرار « ماموریتهای خارجی»، صرفاً این نیست که فرستنده «ماموریت»، حتماً شخصیت حقوقی واقعاً موجود داشته باشد؛ حال باید اشاره کرد که فرض دیگری نیز محتمل است و آن اینکه هر دو طرف رابطه، دارای شخصیت حقوقی بوده ولی دارای روابط دیپلماتیک نباشند، در این صورت « استقرار ماموریت»، آنهم از نوع « ماموریت دیپلماتیک»، به چه صورت خواهد بود؟ در این مورد با ذکر یک مثال قضیه را باز کرده و توضیح بیشتر را به کتب حقوق بین الملل که به تفصیل راجع به «شناسایی» بحث کرده اند، وا می گذاریم:
آمریکا تا سال 1979 از شناسایی رسمی جمهوری خلق چین خودداری کرد، اما طرفین اعلام کردند که « دفاتر ارتباطی» در پایتختهای دو کشور ایجاد خواهد شد. این دفاتر از مارس 1973 درپکن و واشینگتن افتتاح گردیدند و نقش سفارتخانه را بین دو کشور بازی می کردند. به دفاتر ارتباطی دو کشور « وضعیت دیپلماتیک» اعطا شد و تنها استثنا وارد، آن بود که دفاتر مذکور حق برافراشتن پرچمهای کشور خود را بر سردر دفاتر نداشتند.
انواع «ماموریتهای سازمان بین المللی»
در یک جمع بندی کلی سازمانهای بین المللی منطقه ای یا جهانی، « انواع ماموریتهای خارجی» نزد دیگر موضوعات حقوق بین الملل اعزام می دارند، مثلاً « جامعه اقتصادی اروپا دو نوع ماموریت خارجی ایجاد کرده است. اول، «ماموریت» هایی که این جامعه، در کشورهای پیشرفته صنعتی مانند استرالیا، کانادا، ژاپن، آمریکا و غیره ایجاد کرده و نمایندگی جامعه اقتصادی اروپا را در زمینه کلیه مسائل مربوط به معادهده رم به عهده دارند و ... دوم، « ماموریت» هایی است که از طرف این جامعه نزد کشورهای « آفریقایی و کارائیب و اقیانوسیه» اعزام می کردند. این نوع « ماموریت» ها، بیشتر به انجام امور اداری مشغولند» . امروزه ما مواجه با نمایندگی های دائمی و غیر دائمی بسیاری هستیم که از طرف سازمانهای منطقه ای در نقاط و مرااکز مهم جهان مستقر گردیده است.
نوع دیگری از «ماموریت» های سازمانهای بین المللی، «ماموریت های این سازمانها نزد یکدیگر» است. از جمله این « ماموریت » ها می توان « ماموریت» هایی را نام برد که در سیستم بین المللی سازمان ملل متحد اعزام می گردند.
اعضای این « ماموریت» ها، مشمول مقررات« کنوانسیون مزایا و مصونیتهای ملل متحد» و « کنوانسیون مزایا و مصونیتهای سازمانهای تخصصی ملل متحد» می گردند.
کمیته بین المللی صلیب سرخ، یک مورد خاص در صحته بین المللی است؛ زیرا نه یک وسیله متعارف است که به وسیله دولتها تشکیل شده باشد و نه می توان آن را یک دولت خواند و نه قابل توضیح به مثابه یک شرکت فراملیتی است.
این سه نوع هر چند در اصول از دیگر انواع « ماموریت» ها، متمایز نیست، اما به دلیل اینکه سیر تحولی ویژه ای را طی کرده ان، به نظر منطقی می رسد که به طور مستقل اما منحصر، مورد نقد قرار گیرند. سه نوع ماموریت مذکور، « ماموریتهیا کشورهای جامعه مشترک المنافع»، « واتیکانپم و « فرقه مالت» هستند.
ماموریتها و نمایندگی های کشورهای مشترک المنافع
کشورهای مشترک المنافع ، دولتهای استقلال یافته از امپراطوری بریتانیا هستند. « این جامعه، نه یک دولت است و نه یک فدراسیون، دولت و پارلمان واحد و نیروی دفاعی مرکزی و قوه مجریه نیز ندارد.
همه اعضای جامعه مشترک المنافع، به اعزام و پذیرش نماینده به سراسر جهان می پردازند، ضمن اینکه نمایندگان و سفیران تبادل شده بین خود را «کمیسیونرهای عالی» می نامند. و به همین ترتیب نمایندگی هایی را که در خاک یکدیگر تاسیس کرده اند، به جای «سفارتخانه» ، « کمیسیون عالی» می خوانند.
ماموریتهای واتیکان
هر چند واتیکان، بیشتر به عنوان رهبری معنوی کلیسای کاتولیک مطرح است، اما تاکنون حق واتیکان در « اعزام ماموریت» و « استقرار نمایندگی های دائمی نزد دولتها و سازمانهای بین المللی» مورد ایراد واقع نشده است. طبق توافقهای کنگره وین در سال 1815 و کنوانسیون 1961 ، نمایندگان واتیکان، عملاً طبقه ای برابر با روسای «ماموریت» های دیپلماتیک پیدا کرده اند. لازم به توضیح است که نمایندگان واتیکان، اصولاً به کشورهای کاتولیک اعزام می
حقوق بین الملل
