گروه ویتامین B

اثرات فعالیت های فیزیکی روی تیامین، ریبوفلاوین و ویتامین 6B خلاصه بدلیل افزایش سوخت و ساز بدن بدلیل فعالیت‌های فیزیکی که وابسته به تیامین، ریبوفلاوین و ویتامین 65 است این امکان وجود دارد که دستگاههای گیرنده این مواد در بدن افراد فعال و ورزشکاران افزایش یابد به طور تئوری فعالیت بدنی نیاز به این مواد مغذی را به چند طریق افزایش می‌دهد از طریق کاه

بر اساس مطالعات متابوبیکی نشان داده شده است که میزان ریبوفلاوین در زنان جوان و مسن تر که بطور متوسط (5-5/2) ورزش کرده‌اند، بنظر می رسد که طی دوره فعالیت کاهش یافته باشد. همچنین طی دوره رژیم غذایی و یا رژیم همراه با فعالیت ورزشی این میزان کمتر از دوره کنترل بوده است. هیچگونه مطالعات متابولیکی به مقایسه میزان ویتامین در افراد دارای فعالیت و افراد کم تحرک نپرداخته است. به نظر می رسد فعالیت بدنی میزان ویتامین را حتی در افرادیکه مقدار کاملی از آنها هم دریافت می‌کنند، کاهش می‌دهد. بنابراین افرادیکه دریافت انرژی خود را محدود می سازند و یا رژیم غذایی سختی برای خود می گذارند. در معرض خطر بیشتری برای کمبود ویتامین به ریبوفلاوین و میزان ویتامین 6-B هستند. مقدمه: دو سؤال مرتباً توسط افرادیکه درگیر فعالیت‌های فیزیکی هیتند پرسیده می‌شود: 1) آیا فعالیت نیاز به ویتامین خاصی را افزایش می دهد؟ 2) آیا افزایش میزان ویتامین در بدن پیشرفت فعالیت‌های ورزشی را بهبود می بخشد؟ بدلیل اینکه ویتامین به ریبوفلاوین و ویتامین 6-B (پیریدوکسین) فاکتورهای همراه بسیاری از عملکرد‌های متابوبیکی هستند که انرژی تولید می‌کند این سؤال بسیار بجا و مناسب است. اخیراً، رژیم غذایی توصیه شده (RDAs) برای این مواد مغذی بر اساس دریافت انرژی (ویتامین و ریبوفلاوین) و پروتئین (ویتامین 6-B) بررسی و تجویز می‌گردد. اگر یک شخص از نظر فیزیکی بسیار فعال باشد، منطقی است که فرض شود می بایست دریافت انرژی و پروتئین افزایش یابد. متاسفانه این موضوع همیشه صحیح نیست. در افرادیکه رژیم غذایی نامناسبی دارند، یک چنین مواد مغذی نمی بایست با افزایش دریافت انرژی و پروتئین تامین گردد. بلکه برعکس اگر افراد فعالیت فیزیکی خود را افزایش دهد و دریافت انرژی خود را محدود سازند، نیاز برای این ویتامین‌ها ممکن است بیشتر افزایش یابد. این مقاله به بازبینی مطالب اخیر می پردازد تا روشن شود که آیا فعالیت یا سوخت و ساز این ویتامین ها افزایش می دهند. ابتدا، منبع رژیم برای هر یک از این ویتامین‌ها بطور مختصر بررسی می‌گردد. سپس فعالیت‌های وابسته به ورزش، مواد مورد نیاز، اندازه‌گیری میزان‌ها و نسبت‌های تئوریکی برای نیاز افزایش یافته بطور مختصر بررسی می‌گردد. آنگاه در مرحله سوم اثرات نقصان ویتامین یا محدوده ویتامین و میزان آنرا را در ارتقای فعالیت فیزیکی و کار بررسی می‌کند. سرانجام مشخص شد که هر ویتامین وابسته به دریافت یک مواد مغذی و اطلاعات موجود روی موقعیت مواد غذایی و مواد مورد نیاز برای افراد فعال است. بدلیل اینکه اطلاعات تحقیقی محدود است. این مقاله به بررسی اینکه آیا فعالیت ورزشی به افزایش تجهیزات یا تغییر میزان مواد غذایی دیگر چون ویتامین B-کمپلکس (نیاسین، فولان، وینتامین 12-B، اسید پنتوسنیک، ویبوتین) می انجامد یا نه نپرداخته است.

تغذیه رژیمی افراد فعال

تنها یک تحقیق محدود به بررسی تغذیه افراد فعال نسبت به ورزشکاران نسبت به تیامین، ریبوفلاوین و ویتامین 6-B پرداخته است. طبق، این تحقیق، این مبحث ابتلا شامل مطالعاتی خواهد بود که به بررسی مواد مغذی رژیمی می پردازد (که حداقل 4-3 ثبت رژیمی) را از ورزشکاران طی 10 سال گذشته جمع آوری می‌کند ولی همچنین به بازبینی اطلاعات محدود شده روی افراد فعال می پردازد. در کل، مطالعات مردان فعال که بطور مناسب رژیم غذایی از تیامین (54-45 و 12)، ریبوفلاوین (54-50 و 48-45 و 36 و 12)، و ویتامین 6-B (56 و 55 و 53-49 و 46و 45 و 37 و 33) داشته اند. همواره با دریافت انرژی مناسبی در این افراد بوده است. تنها گایولند ات آل (12) دریافت های کمی را از ویتامین 6-B در جوان (20 ساله) ورزشکار مرد گزارش کرد. و 67 درصد موارد آنها کمتر از 100 درصد از 1989 RDA را مصرف کردند و گروه به عنوان یک کلیت نسبت ویتامین 6-B را به پروتئین 013/0 داشت. هیچ مطالعه ای میزان کمی از تیامین یا ریبوفلاوین را در مردان جوان فعال گزارش نکرد. و تنها 2 (46 و 49) نقش گزارش کردند که بعضی از موارد آنها (18-5 درصد) کمتر از 1989 RDA از این 2 تیامین را دریافت کردند. علاوه بر آن، هیچ مطالعه ای دریافت پایین تیامین یا ریبوفلاوین را به عنوان mg در هر (kcal/d1000) KJ418 نشان نداد. این نشان می‎دهد که دریافت انرژی بالا در مردان فعال رژیم غذایی بالایی را در همه این ویتامین ها معمولاً 2-5/1 بار RDI می طلبد.

همانطور که انتظار می رفت، دریافت های رژیم از این ویتامین ها عموماً در زنان فعال نسبت به مردان پایین تر بود. تاکنون، بیشتر مطالعات دریافته اند که متوسط دریافت برای تیامین و ریبوفلاوین متناسب بوده است. (38، 40، 46، 47، 51، 59، 57).

تنها کاینو رائی ات آل (60) متوسط دریافت تیامین و ریبوفلاوین را با میزان مواد مغذی پایین تر از افراد مصرف کننده و فعال بدون دریافت تجهیزات برای تیامین، ریبوفلاوین یا ویتامین 6-B نشان داد.

دانلود با لینک مستقیم